Doğru Zaman

Yavaş yavaş müzeye doğru yürüyorum. Yürürken yeni açılan bir kafe gözüme çarpıyor. Durup bi kahve molası versem mi diye düşünürken dönüşte uğramaya karar veriyorum. Önce o büyük oteli geçiyorum sonrasında ise önünde bayraklar dalgalanan binanın önünde öylece kalıveriyorum. Bina çoktan terkedilmiş… Belki içerde tanıdık birileri vardır diye zile basıyorum. Yok hiç kimse yok. Ne kapı açılıyor ne de o duymaya alıştığım ciao sesi kulağıma çalınıyor. Giden gitmiş, anılar artık geçmişte kalmış. Oysa 3 sene önce böyle miydi?

3 sene önce…

Bir Ağustos sabahı, güneşin yakıcı ve kavurucu etkisinin hissedilmediği erken saatler… Elimde bir kitap, üzerimde salaş bir elbise metronun Şişhane çıkışından çıkmış yürüyorum. Mutlu hissediyorum. Oysa mutlu hissetmeme neden olacak belirgin bir şey yok. İşimden ayrılmışım, özel hayatımda heyecan hissedeceğim bir durum yok. Ancak keyfim oldukça yerinde, belki de kafamın boş olması böyle sebepsiz mutlu olmama neden oluyor. Stres yok, kafamı taktığım bişiler yok… Yürürken dersin başlamasına daha çok zaman olduğunu farkederek yol üzerinde ki o butik kahveciye uğruyorum. Tazecik bir kruvasan ve türk kahvesi söylüyorum. Kruvasanı kemirirken masanın üzerinde duran ve üzerinde Parlo Italiano yazan kitabım gözüme ilişiyor. O anda yüzümde kocaman bir gülümseme beliriyor. Uzak bir hayaldi benim için Italyanca öğrenmek oysa şimdi bir ucundan tutmuştum bu hayalin. Demek ki her şeyin bir zamanı vardı ve doğru zaman bu zamandı. Biraz daha oyalandıktan sonra kahvemden son yudumu alıp Italyan Kültür’e doğru hızlı adımlarla yürümeye başlıyorum. Binanın o ağır kapısını itip içeri girdiğim anda her yerden neşeli italyanca kelimeler yükseliyor, minik selamlaşmalar ve kısa sohbetler sonrası sınıfta yerimi alıyorum.

Şimdi…

Anılardan sıyrılarak terkedilmiş binaya uzun uzun bakıyorum. 2 sene boyunca bu binanın yollarını aşındırmıştım. Dil öğrenmek kolay değildi her ne kadar zorlansam da mezun olup sertifika aldığım güne kadar sabırla devam etmiştim. O gün sertifikamı alırken bir de üzücü  haber almıştım. Yılların İtalyan Kültürü kapanıyordu. Bir yandan üzülmüş bir yandan da doğru zamanda gelmişim diye içimden geçirmiştim. Ve şimdi terkedilmiş binaya son bir kez daha bakıyor, anılarımı beynimin uzak köşelerine yollayarak müzeye doğru yöneliyorum.

Müzeyi anlatmak da başka yazıya kalıyor J