2015 Giderken Dedemi de Götürdü

Benim için dede demek çocukluk demekti, anneden babadan sonra sığınılacak kimse, pamuk yanaklar demekti...Ve ben dedeciğimi geçtiğimiz hafta kaybettim. Hislerimi kelimelerle ifade etmem aslında çok zor ama elimden geldiğince bugün dedemi anlatmak istiyorum.

Tüm hayatım boyunca dedem ve babaannemle çok sıcak bir ilişkim oldu. Daha okula gitmezken günlerimin çoğunu onlarda geçirirdim. İki yaşlı insan kimi zaman benimle evcilik oynar kimi zaman ip atlar kimi zaman da saklambaç oynarlardı.

Ben biraz daha büyünce dedemle gezmelerimiz başladı. Zaman zaman zilimize basar, anneme “Esra’yı hazırla onu gezmeye götürücem” derdi. Benim küçücük ellerimden tutup bazen Gülhane Parkı’na hayvanat bahçesine bazen de Sultanahmet’te tarihi mekanlara götürürdü. 19 Mayıs, 23 Nisan gibi ulusal bayramları ise hiç kaçırmaz mutlaka stadyumda dedemle yerimizi alırdık. Sonrasında liseye başlama, üniversiteyi kazanma, mezuniyet gibi heyecanlarımızı hep beraber yaşadık.
 
Ne kadar yoğun olursam olayım her Cumartesi mutlaka onların yanına gider ve sohbet ederdim. 6 sene evvel babannemi kaybettikten sonra ziyaret konusuna daha da özen gösterir oldum. En son geçen hafta Cumartesi günü dedemin yanına gittim. Beraber oturduk ve sohbet ettik. O gün dedemi son defa gördüğümün farkında değildim. Ayrılırken her zaman yaptığım gibi sarılıp öptüm. O da bana “bir ara gel de yemek yapalım” dedi. Dedem eski aşçı olduğu için iyi yemek yapardı ve bana tariflerini öğretmek çok hoşuna giderdi. “Tamam dede, haftaya gelirim yaparız” dedim. Bilemiyordum ki ertesi gün dedem beyin kanaması geçirecek, 4 gün sonra aramızdan ayrılacak ve biz o yemeği hiç yapamayacaz...

2015 giderken dedemi de götürdü. Nur içinde yatsın dedeciğim, mekanı cennet olsun.