Okuduğum kitapları epeydir paylaşmadığımı fark ettim. Taa yazın okuduğum ama paylaşmadığım kitaplar var. Öyleyse bir yerden başlayalım.
İlk defa Stefan Zweig’ın bir kitabını okudum. Yazarın; Görünmez Koleksiyon, Unutulmuş Düşler&Karda isimli öykü kitabını beklediğimden daha çok sevdim. Öykü kitabı okumayı çok sevmememe rağmen 2020 en fazla öykü kitabı okuduğum yıllardan biri oldu.
Fırsat buldukça yine mutfağa girmeye devam ediyorum. Hatta geçen gün haddimi aşarak el açması börek denedim. Bitirdiğimde dilimden şu cümle dökülüyordu; “Bir dahaki denemem sanırım beş sene sonra olur” 😊 Ertesi gün yaşadığım kas ağrısı iki günlük spora bedeldi. İlk denememe rağmen çıkan sonuç ise fena değildi. Sanırım ikinci deneme için beş sene daha beklemeyeceğim 😊
O zaman hadi ben
mutfağa… Sağlıkla ve lezzetle kalın…
Bugün son zamanlarda izlediğim filmlerden bahsetmek istiyorum. İlki; Kitap Külübü. Jane Fonda, Diana Keaton gibi isimlerin baş rolde oynadığı film, aralarında kitap kulübü kurmuş dört kadın arkadaşın yeni bir kitap ile tanışması ile başlıyor. Orta yaşın üzerinde olan bu kadınların seçtikleri kitap ise Grinin Elli Tonu. Müstehcen konusu ile meşhur olan Grinin Elli Tonu kitabı dört arkadaşın hayatına bir yerlerden dokunuyor ve olaylar gelişiyor.
Arboretum içinde yürürken karşımıza minik bir sincap çıkıyor. Bu sene Emirgan korusunda sık sık sincaplarla karşılaştığımızdan cebimde artık fındık taşır oldum. Bu minnoş da fındıktan nasibini alıyor.
Ekim ayı başlarında Atatürk Arboretumu’na gittik. İlk defa yıllar önce gitmiştim oraya. O yıllarda pek popüler değildi. Hoş hala popüler değil ya sadece biraz daha bilindik diyebiliriz.
Atatürk Arboretumu, İstanbul Üniveristesi Orman
Fakültesi tarafından yönetilen bir bitki müzesi. İçeri giriş ücretli. Ayrıca
içeri su haricinde herhangi bir yiyecek içecek sokmak da yasak.
Girişte minik bir süs havuzu ve Atatürk Arboretumu hakkında bilgiler içeren bir tanıtım yazısı yer alıyor.
Devamı gelecek...
Bu sene blog yazısı yazma bakımından en verimsiz yılım oldu. Pandeminin etkisi ile sosyal hayatım zayıflayınca ortaya çıkan yazı sayısı da azaldı. Bir de üstüne iş yoğunluğu eklenince iki satır bişi karalayamaz oldum.
Peki geçen bu süreçte neler yaptım? Öncelikle haftaya planlarımı yaparak başlıyorum. Renkli kalemler, motive edici notlar, güzel ajandalar biz beyaz yakalıları epey destekliyor. Pazar akşamı yaptığım planlar hafta ortasına doğru ortaya çıkan acil işler nedeni ile sekteye uğrasa da planlı çalışmak bana iyi geliyor.
Çalışma haricinde ise kitap okuyorum, film seyrediyorum, spor ve yoga yapıyorum ve mutfakta bişiler hazırlıyorum. Kısacası evde kendimi oyalıyorum. Ha bu arada bi kaç tane de puzzle bitirdim.
Geçtiğimiz baharda uzun süredir kitaplığımda
bekleyen Fi kitabını okuduğumdan bahsetmiştim. Akabinde de devamı olan Çi ve Pi’yi
okudum. Çi, aynı ilk kitap gibi sürükleyici ve merak uyandırıcıydı. Ancak aynı
şeyi Pi için söyleyemeyeceğim. Pi’yi okurken zaman zaman sıkıldığım oldu. Bir
de yazarın sürekli kendi fikirlerini empoze etmeye çalışması ve mesaj verme
kaygısına düşmesi hoşuma gitmedi.
Yıllar önceydi, üniversiteden mezun olmuş iş arıyordum. Mezun olmadan evvel görüştüğüm herkes oooo senin okuduğun mühendislik dalında kimse açıkta kalmıyor, hemen iş bulursun diye sağlam gaz vermişlerdi. Ben de Haziran’da mezun olunca Temmuz’da işe gireceğimi hayal etmiştim 😊 Tabi ki öyle olmadı evet işe alım fazlaydı ama benim tecrübem yoktu. Dolayısıyla tecrübeliler hep bir adım öndeydi. Tam 1 sene iş aradım ve o süreci oflaya puflaya hiç bişi yapmadan geçirdim. Sonra geçmişe dönüp baktığımda o yıl için hep pişmanlık duydum. İş arama sürecinde bir hobi edinebilirdim, yeni bir spora başlayabilirdim, sosyalleşebilirdim ama hiçbirini yapmamıştım.
Yıllar sonra işimde
o kadar çok yoruldum ki bu sefer kendi isteğimle 1 sene çalışmama kararı aldım.
Ancak geçmişte yaşadığım tecrübeden ötürü o 1 seneyi çok güzel değerlendirdim.
Uzun yıllardır öğrenmek istediğim İtalyanca’yı öğrendim, yeni arkadaşlıklar
edindim, çok güzel tatiller yaptım. Kısacası dolu dolu bir sene geçirdim.
Ve bu sene de
pandemi başladı. Hiç birimizin beklemediği ya da ummadığı bir anda eve
kapandık. Benim iş hayatım home office olarak aktif ve yoğun bir biçimde devam
etti. Ancak sosyal hayatımın tam anlamıyla bittiğini söyleyebilirim. İşte bu
noktada ya sıkılıp yine oflayıp puflayacaktım ya da kendimi oyalayacak bir şey
bulacaktım. O şeyi buldum 😊 Meğer içimde bir mutfak aşkı varmış da
ben bilmiyormuşum. İş saatlerinden arta kalan kısmı sürekli mutfakta geçirmeye
başladım. Tatlı, tuzlu, ekşi aklınıza ne geliyorsa denemeye çalıştım. Evet ben aşçı oldum diyemem ama pandemi dönemi aşçı yamağı olarak kendimi tanıtabilirim. Bu
süreç bitince muhtemelen eskisi kadar mutfağa giremeyecem ama bu zor günlerde
güzel bir hobi edinmiş oldum. Bakalım neler yapmışım😊
O çok sevdiğim humusu artık evde yapabiliyorum...
Hafta sonlarını ailece yürüyüşe ayırıyoruz. Bu vesile ile İstanbul’un parklarında, korularında bolca adım atıp, bolca oksijeni ciğerlerimize çekerek güzel bir gün geçirmiş oluyoruz. Sıklıkla gittiğimiz yerlerden biri de Emirgan Korusu.
Blogda yazı
yazmaya başladığım ilk yıllarda Emirgan Korusu’ndan bahsetmiş, içindeki köşkleri
tek tek anlatmıştım. Bu sefer biraz da korunun yürüyüş parkurundan bahsetmek
istiyorum.
Koruda, orta tempolu bir yürüyüşle 1 saat civarında tamamlanan bir yürüyüş yolu bulunmakta. Çam ağaçlarının gölgesinde yürünen yol oldukça keyifli.
